سکوت،
قلم،
دفتر،
بارون،
آسمون،
شب،
ستاره ها،
رودخونه،
جنگل،
شبنم،
قاصدک،
...
همه بهانه اند که تو رو به یاد من بیارن.
اینا همش خاطرات تو جلوی چشمام میارن
همدست شون هم احساسه،که با همکاری دلم همه وجودم
رو تسخیر کردن.
باورکن،
باورکن،
دیگه اختیار اشکام دست خودم نیست،
هر وقت کسی رو که لباسی شبیه تو تو تنش هست،یا یک کم تن صداش شبیه صدای تو
هست، ،بی هوا گریم می گیره.
هنوزم همون آهنگ همیشگی
تو رو به یادم میاره.
و منو دوباره به اوی سر رویا می بره
جای که هیچ دغ دغه ای نیست.
جای که تو هستی و این همه احساس دوست داشتن.
و ای کاش،
ای کاش،
که می تونستم برای همیشه تویه رویای با تو بودن بمونم.
فقط یک کلمه،
تو که نباشی مرگ هم پوچه.
نوشته شده:خاوری،ساعت10:57pm،تاریخ 2015/6/25
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر